Zarys budowy
W budowie łańcucha tatrzańskiego wyróżniamy trzy główne jednostki stukturalne:
1) trzon krystaliczny z parautochtoniczną pokrywą skał osadowych – skały metamorficzne, intruzyjne różne odmiany granitu, granitoidy przeważają we wschodniej części Tatr, gnejsy i łupki krystaliczne w zachodniej; tworzy poprzeczne do rozciągłości Tatr wypiętrzenia (elewacje) i obniżenia (depresje) – odznaczają się w rozmieszczeniu pokryw skał osadowych zdartych na elewacjach i zachowanych na depresjach;
2) fałdy wierchowe;
3) dwie płaszczowiny reglowe (fałdy przywleczone z rejony znajdującego się na południe od Niżnych Tatr).
Fałdy Czerwonych Wierchów i Giewontu wraz z depresją Goryczkową i Doliną Cichą na Słowacji są przykładem elewacji i obniżeń. Fałd Giewontu ma jądro alochtoniczne jądro granitowe, które występuje w postaci czap tektonicznych na Czerwonych Wierchach, Goryczkowych Czubach i Kasprowym Wierchu, zalegających na wapieniach fałdu Czerwonych Wierchów.
Więcej w „Geografii regionalnej Polski” J. Kondrackiego.
Opracowane na podstawie: Kondracki Jerzy, Geografia regionalna Polski, wyd. III uzupełnione, PWN, Warszawa 2009, s. 359-362.
Dodaj komentarz